” Ξεπερνώντας το δεδομένο της φτώχειας , που θα τσάκιζε και θα ταπείνωνε κάθε άλλη γυναίκα, η Μανιάτισσα με το να μάθει από τη μάνα της, κι από τις γριές της γενιάς της ,να χρησιμοποιεί στις ριζικές αξιολογήσεις της άλλα κριτήρια , σε τίποτε δεν εμποδιζόταν να νιώθει περηφάνια για τη θέση της, έστω κι αν φόραγε ένα πάμφθηνο φουστάνι, κι αν έτρωγε ένα ξερό κομμάτι ψωμί” γράφει ο Γιώργος Φτέρης* για τη γυναίκα της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Τσιμπιδάρου. Νομικός, δημοσιογράφος και διακεκριμένος λογοτέχνης γεννήθηκε στην Καρέα της Μάνης το 1891 και πέθανε το 1967. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του “Μάνη Πατρίδα μου’. Εκδόσεις Ερμής
Ο άνδρας σκότωνε, σκοτωνότανε, φυγοδικούσε […].Η γυναίκα έπρεπε να μείνει σο πόδι του, να πάρει το τιμόνι. Κι αν χήρευε, έπρεπε να μεγαλώσει τα παιδιά με τον ιδρώτα της, με ξένα μεροκάματα και να κρατήσει μέσα στην καρδιά τους το αναμμένο κάρβουνο του γδικιωμού [..].
Στην κατεξοχή πατριαρχική κοινωνία της Μάνης όπου η τιμή και η υπόληψη ήταν πάνω από αυτήν τη ζωή, η αγκαλιά της μάνας ήταν το ασφαλέστερο καταφύγιο για την κόρη
Αυτές οι Μανιάτισσες, που λαχταρούσαν από τα κοριτσιστικα χρόνια τους, τις αντρίκιες πράξεις [..] οι γριές Μανιάτισσες, οι στεγνές, οι λιανές, οι ξερές φραγκοσυκιές, η Λιού, η Πετρού, η Ληγορού , η Καλαπόθαινα, η Καπετανόνυφη , είναι όλη η Μάνη. Με τους πόνους τους , με τα μοιρολόγια τους, με τα έργα τους, με τις ικεσίες και τις κατάρες τους, με την αλύγιστη πίστη τους σε ό,τι εκφράζει την τιμή και το χρέος. Εξάλλου τα παραδείγματα γυναικών που έδειξαν απαράμιλλο θάρρος το καλοκαίρι του 1826 στον αιφνιδιασμό που επιχείρησε ο Ιμπραήμ στο Διρό, είναι πολλά. Μια από εκείνες τις αντρειωμένες, όταν σκοτώθηκε ο γιός της από τουρκικό βόλι, άρπαξε το τουφέκι του και το αντικατέστησε στο ταμπούρι . Κάθε τόσο γύριζε προς τον νεκρό, τον ξαπλωμένο στο πλευρό της και του έλεγε:
“Κοιμήσου παιδάκι μου κοιμήσου! Κι εγώ κρατώ τη θέση σου!!