Το Κάστρο και η Βασιλοπούλα στο Τηγάνι της Μάνης

Μια φορά και έναν καιρό , πριν πολλά -πολλά χρόνια, εκεί “πέρα στην άκρη του γιαλού, στην τελείωση του κόσμου”, ο καλός Θεός έφτιαξε ένα ακρωτήρι λεπτό και μακρύ σαν δάκτυλο, που καταλήγει , σωστός μονόδρομος όπως και στην Μονεμβασιά, σε ένα βράχο κυλινδρικό, κάτι σαν φέτα στρογγυλή ή τούρτα, και που στο μορφολογικό του σύνολο θυμίζει έντονα τηγάνι. Ένα τηγάνι που εισχωρεί σαν σύμβολο στον κόλπο των μονόφθαλμων κουρσάρων του Μεζάπου , της Μέσσης της ομηρικής, της “πολυτρήρωνος” (με τα πολλά τριγόνια) , όπου στα χρόνια του Οδυσσέα, κατά πως λέει ο Θρύλος , ζούσαν οι πρόγονοί τους, οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες. Αργότερα , αφού πέρασαν χρόνια και ζαμάνια επάνω στο Τηγάνι, το στρογγυλό κι επίπεδο, χτίστηκε από τους πετρομάστορες το κάστρο της Ωρηάς ( το “Κάστρο της Ωραίας”), εκείνης , ξέρετε, της πάναγνης, της άσπιλης και της πανέμορφης Βασιλοπούλας. Στολίδι όπως ήταν της θάλασσας , ήρθαν κάποτε και το πολιορκήσανε Αγαρηνοί από την Μπαρμπαριά, με τα πειρατικά καράβια του Ισλάμ, κι έκαναν τότε απόβαση, “ρεσάλτο” να κουρσέψουν το κάστρο. Και την στιγμή αυτή που εισέβαλαν μ’  αλαλαγμούς , “Αλλάχ ου Άκμπαρ”, η όμορφη βασιλοπούλα επάνω στο λευκό της άλογο, για να μην πέσει στα μολυσμένα χέρια των βαρβάρων και αλλόθρησκων Σαρακηνών, κάλπασε πάνω στο άτι της προς τον γκρεμό, κι έπεσε έφιππη από ψηλά στην αφρισμένη θάλασσα, κι επνίγη.

Το ίχνος απ΄ το πέταλο του αλόγου της , όπως ορθώθηκε χλιμιντρίζοντας , πριν να ριχτεί μες τα βαθιά νερά της θάλασσας που πειρβάλλει ολόγυρα το κάστρο , αποτυπώθηκε εκεί στο βράχο της μεγάλης πύλης. Όποιος τολμά να φτάσει εκεί επάνω , βλέπει το χνάρι του , το ψηλαφεί και πείθεται πως όλα αυτά συνέβησαν πραγματικά, τότε που οι δαίμονες Αγαρηνοί κουρσεύανε τη Μάνη, κι ο κόσμος έφευγε απ΄ τα παράλια κι έφτανε τα χωριά και τα πολίσματα επάνω στα βουνά , στα όρη του Σαγγιά, τ’ απάτητα από τους ξένους.

Πάνω του υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του κάστρου των βυζαντινών , εικάζεται ότι το έκτισαν στα χρόνια του Ιουστινιανού , και μια τρίκλιτη παλαιοχριστιανική βασιλική με τάφους πολυάριθμους κάτω απ΄το δάπεδο της , και κάποιες παλαιότερες κολόνες, καθώς κι οι μυθικές κρυφές δεξαμενές του κάστρου , οι 365 “γιστέρνες”του θρύλου, όσες κι οι μέρες ενός χρόνου. Το Κάστρο της Μαΐνης!

Το στοιχειωμένο κάστρο, που ερήμωσε νωρίς , γιατί εγκαταλείφθηκε μετά από τις επιθέσεις των άναρχων, ανυπότακτών κι αδούλωτων πολεμιστών της Μάνης , των απογόνων της αρχαίας Σπάρτης, που βρήκαν καταφύγιο εδώ σ΄αυτόν τον άγριο και βραχώδη τόπο, μετά την παρακμή της.

” Κάθε φορά που το επισκέπτομαι , με ήλιο ή με φεγγάρι, με κατακλύζουν εικόνες ζωντανές από μια τέτοια σύγκρουση του παρελθόντος, που αναδύονται μεσ΄από μνήμες χαραγμένες με μαγνητισμό βαθιά μέσα στους κυκλώπειους βράχους των θεμελίων του, που, σύμφωνα με την παράδοση δέθηκαν με αίμα και ασβέστη για να στεριώσουν. Εικόνες μιας νεκρής βυζαντινής πολίχνης που κάποτε έσφυζε από ζωή , και που πριν κάποια χρόνια αποτυπώθηκαν , δίκην αυτόματης γραφής, πάνω στο χαρτί:

Απόκρημνοι γκρεμοί, βάραθρα των ιλίγγων και της ζάλης, και γύρω μας η θάλασσα σ όλες τις διαβαθμίσεις των ψυχρών χρωμάτων της…..”

Χρήστος Δρακούλης Γούδης. “Οδοιπορικό στη Μάνη” Εκδόσεις: Αδούλωτη Μάνη . Γεώργιος Π. Δημακόγιαννης

Διαβάστε κι εδώ:

[blogcard url=”https://omorfimani.gr/%ce%ba%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%b7%ce%b3%ce%ac%ce%bd%ce%b9-%ce%bc%ce%ac%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af/”]