Ο Δημήτρης Κοκκινάκης υπήρξε μία από τις ξεχωριστές προσωπικότητες της ελληνικής δημοσιογραφίας του 20ού αιώνα. Με μια καριέρα που εκτείνεται σε δεκαετίες, διακρίθηκε όχι μόνο για την επαγγελματική του ακεραιότητα και την αφοσίωσή του στο ρεπορτάζ, αλλά και για την αδιάκοπη αναζήτηση της αλήθειας, ακόμα και όταν αυτή ερχόταν σε αντίθεση με τις επίσημες αφηγήσεις, είτε επρόκειτο για σύγχρονες υποθέσεις είτε για ιστορικά γεγονότα.
Ο Δημήτρης Κοκκινάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Προερχόταν από μια οικογένεια με βαθιές ρίζες στον πνευματικό και δημοσιογραφικό χώρο. Ήταν ο μοναδικός γιος του Ιωάννη Κοκκινάκη, ενός επίσης διακεκριμένου δημοσιογράφου και μέλους της Ένωσης Συντακτών, ο οποίος είχε διατελέσει διευθυντής της εφημερίδας «Ακρόπολις» για 35 χρόνια. Αυτή η οικογενειακή παράδοση του προσέφερε μια φυσική εξοικείωση με τον κόσμο των λέξεων και της ενημέρωσης.
Πέρα από τη δημοσιογραφία, η καταγωγή του συνδεόταν και με την ποίηση: ήταν ανιψιός του μεγάλου Έλληνα ποιητή Άγγελου Σικελιανού από την πλευρά της μητέρας του. Αυτή η συγγενική σχέση πιθανότατα ενίσχυσε την κριτική του σκέψη και την ευαισθησία του απέναντι στα κοινωνικά και ιστορικά ζητήματα.
Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, ο Δημήτρης Κοκκινάκης φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποκτώντας ένα ισχυρό αναλυτικό υπόβαθρο. Η δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1948 στην εφημερίδα «Έθνος». Στη συνέχεια εργάστηκε σε γνωστές εφημερίδες όπως η «Αθηναϊκή» (1951), το «Εμπρός» (1952) και ο «Ελεύθερος Λόγος» (1953).
Η μακροβιότερη και πλέον καθοριστική περίοδος της επαγγελματικής του ζωής ήταν στην εφημερίδα «Ακρόπολις», όπου παρέμεινε από το 1954 έως το 1975. Ξεκίνησε ως ελεύθερος ρεπόρτερ, ανέλαβε καθήκοντα συντάκτη ύλης και στη συνέχεια αρχισυντάκτη, αναδεικνύοντας τις πολύπλευρες ικανότητές του. Η θητεία του στην «Ακρόπολις» ολοκληρώθηκε αργότερα, ως διευθυντής σύνταξης της Κυριακάτικης «Ακρόπολις» στο διάστημα 1981-1988, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Ο Δημήτρης Κοκκινάκης δεν περιοριζόταν στην απλή καταγραφή των γεγονότων. Πραγματοποίησε κοινωνικές έρευνες με εξαιρετική επιτυχία, αποδεικνύοντας το πάθος του για την αποκάλυψη της αλήθειας. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που, από το 1965, ξεκίνησε τον αγώνα για την αθωότητα του Αριστείδη Παγκρατίδη, ο οποίος είχε εκτελεστεί ως «δράκος του Σέιχ Σού», αναδεικνύοντας την επιμονή του στη δικαιοσύνη.
Η δημοσιογραφική του εμβέλεια ήταν διεθνής. Πήρε συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες της εποχής του, κάλυψε την ιστορική δίκη του Άιχμαν (Eichmann) και ως πολεμικός ανταποκριτής κάλυψε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, επιδεικνύοντας θάρρος και ευσυνειδησία.
Παράλληλα με το εκτεταμένο δημοσιογραφικό του έργο, ο Δημήτρης Κοκκινάκης ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση. Εκλέχθηκε επανειλημμένως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), αγωνιζόμενος για τα δικαιώματα των συναδέλφων του.
Η δράση του κορυφώθηκε κατά τη μεγάλη απεργία της ΕΣΗΕΑ τον Μάιο του 1975, όπου συμμετείχε στη Διοίκηση. Σε μια χαρακτηριστική πράξη αλληλεγγύης και αφοσίωσης, εμφανίστηκε ως εκδότης της απεργιακής εφημερίδας «Αδέσμευτη Γνώμη». Ο τίτλος αυτός ανήκε στον πατέρα του, και ο Δημήτρης Κοκκινάκης τον παραχώρησε στην ΕΣΗΕΑ για τις ανάγκες του αγώνα, αναδεικνύοντας το ήθος και την αταλάντευτη στάση του.
Η Διαφορετική Οπτική για τη Δολοφονία του Καποδίστρια
Πέρα από την επικαιρότητα, ο Δημήτρης Κοκκινάκης είχε ένα βαθύ και ερευνητικό ενδιαφέρον για την ελληνική ιστορία. Ένα από τα θέματα που τον απασχόλησε ιδιαίτερα και στο οποίο διαμόρφωσε μια ανατρεπτική άποψη ήταν η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας.
Ο Κοκκινάκης δεν αποδεχόταν την επίσημη εκδοχή που απέδιδε αποκλειστικά την ευθύνη στους Μαυρομιχαλαίους. Μάλιστα, δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο “Ποιοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια; – Αθώοι οι Μαυρομιχαλαίοι!”, διατυπώνοντας την κεντρική του θέση: ότι η δολοφονία δεν ήταν μια μεμονωμένη πράξη εκδίκησης, αλλά αποτέλεσμα ενός ευρύτερου πλέγματος συμφερόντων, πιθανώς με ξένη ανάμιξη, που επιθυμούσαν την απομάκρυνση του Καποδίστρια λόγω των μεταρρυθμιστικών του προσπαθειών και της ανεξάρτητης εξωτερικής του πολιτικής.
Η έρευνά του, όπως αναφερόταν, βασιζόταν σε «καινούργια στοιχεία» και αναφορές σε «μυστηριώδη πρόσωπα» που βρέθηκαν στον Άγιο Σπυρίδωνα του Ναυπλίου την ημέρα της δολοφονίας, καθώς και σε έναν «κλειστό από τους Άγγλους Φάκελο Καποδίστρια». Αυτό υποδηλώνει ότι ο Κοκκινάκης πίστευε στην ύπαρξη αποκρυμμένων πληροφοριών και διεθνών παρασκηνίων που έπαιξαν ρόλο στο τραγικό γεγονός. Η προσέγγισή του ήταν να φωτίσει τις σκιές και να αμφισβητήσει την επικρατούσα αφήγηση, αναζητώντας τους πραγματικούς υποκινητές πίσω από τους φυσικούς αυτουργούς.
Τα Τελευταία Χρόνια και η Κληρονομιά
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Δημήτρης Κοκκινάκης διέμενε στο Γύθειο Λακωνίας, βρίσκοντας την ηρεμία μακριά από τους έντονους ρυθμούς της δημοσιογραφικής ζωής. Έφυγε από τη ζωή το 2009 σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο της Σπάρτης.
Ο Δημήτρης Κοκκινάκης χαρακτηρίστηκε ως ένας εξαιρετικά αγαπητός, ευπρεπής και σεμνός άνθρωπος, με βαθύ ήθος. Ήταν δίκαιος και απόλυτα συναδελφικός, προσφέροντας σημαντική βοήθεια και καθοδήγηση στους νέους δημοσιογράφους, σε μια εποχή που οι προκλήσεις για αυτούς ήταν ιδιαίτερα μεγάλες. Η κληρονομιά του δεν περιορίζεται μόνο στο εκτενές δημοσιογραφικό του έργο και τις ανατρεπτικές του ιστορικές έρευνες, αλλά και στο παράδειγμα ενός ανθρώπου που υπηρέτησε με συνέπεια και πάθος την αλήθεια και την αλληλεγγύη στον κλάδο του.
