Το Τραγούδι του Ξεριζωμένου Πύργου

     Στο χωριό του Βάθειας, εκεί που οι πέτρινοι πύργοι ορθώνονταν αγέρωχοι σαν φρουροί του χρόνου, ζούσε η Μαρίκα. Ήταν η τελευταία απόγονος μιας παλιάς μανιάτικης φαμίλιας, και ο πύργος της οικογένειας, αν και περήφανος, είχε αρχίσει να υποχωρεί στον χρόνο, με τις πέτρες του να τρίβονται και τις πολεμίστρες του να σωπαίνουν. Η Μαρίκα, όμως, κουβαλούσε μέσα της την ψυχή της Μάνης.

Ο γιος της, ο Πέτρος, είχε φύγει από μικρός. Η Μάνη τον στενοχωρούσε, η πέτρα τον έπνιγε. Αναζήτησε τη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα, στην Ελλάδα, μετά στο εξωτερικό. Έγινε ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας, έχτισε ουρανοξύστες και μοντέρνα κτίρια. Σπάνια γύριζε στη Μάνη, και ακόμα πιο σπάνια στον πύργο. Το μόνο που τον συνέδεε με τη γενέτειρά του ήταν το τηλεφώνημα της Μαρίκας κάθε Κυριακή, και η ευωδιά του θυμαριού που της έστελνε κάθε άνοιξη σε ένα μικρό πακέτο.

Η Μαρίκα δεν του παραπονιόταν ποτέ. Ήξερε πως ο Πέτρος είχε ανάγκη τον δικό του δρόμο. Αλλά πονούσε να βλέπει τον πύργο, το σπίτι των προγόνων της, να ρημάζει. Κάθε δύση του ηλίου, καθόταν στην αυλή και ψιθύριζε παλιά μανιάτικα τραγούδια, σαν να καλούσε τις ψυχές των προγόνων της να δώσουν πνοή στον πύργο.

Μια μέρα, η Μαρίκα αρρώστησε βαριά. Ο Πέτρος επέστρεψε εσπευσμένα. Βρήκε τη μητέρα του αδύναμη, αλλά με τα μάτια της να λάμπουν. “Πέτρο μου,” του είπε με αδύναμη φωνή, “μην αφήσεις τον πύργο να πέσει. Είναι η ψυχή μας, η ιστορία μας.”

Ο Πέτρος, που είχε συνηθίσει στα γυαλιστερά γραφεία και τις ανέσεις της πόλης, ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά. Κοίταξε τον πύργο. Δεν ήταν πια ένα σωρό από πέτρες. Ήταν το σπίτι της παιδικής του ηλικίας, το αποτύπωμα γενεών, η ρίζα του.

Όταν η Μαρίκα έφυγε από τη ζωή, ο Πέτρος ένιωσε ένα κενό που τίποτα δεν μπορούσε να γεμίσει. Τότε, θυμήθηκε τα λόγια της. Πήρε μια απόφαση. Άφησε πίσω την λαμπερή ζωή του στην πόλη και επέστρεψε στη Μάνη.

Με τα χέρια του αρχιτέκτονα, αλλά και με την ψυχή του Μανιάτη, άρχισε να αναστηλώνει τον πύργο. Κάθε πέτρα που τοποθετούσε, ήταν σαν να ένωνε ένα κομμάτι της ψυχής του με αυτόν τον τόπο. Συνεργάστηκε με ντόπιους μαστόρους, έμαθε την τέχνη της πέτρας, άκουσε τις ιστορίες των γερόντων.

Ο πύργος αναστήθηκε, πιο όμορφος και πιο δυνατός από ποτέ. Δεν ήταν πια ένα απλό κτίριο, αλλά ένα ζωντανό μνημείο της ιστορίας και της αντοχής. Ο Πέτρος δεν επέστρεψε ποτέ στην πόλη. Έμεινε στη Μάνη, στον πύργο του, συνεχίζοντας το τραγούδι που του είχε μάθει η μητέρα του. Έβρισκε πλέον νόημα στην απλότητα, στην αλήθεια των ανθρώπων και στην αγέρωχη ομορφιά της μανιάτικης γης.

Κάθε βράδυ, καθώς ο ήλιος έδυε και οι σκιές μάκραιναν στους πύργους, ο Πέτρος καθόταν στην αυλή και τραγουδούσε. Το τραγούδι του δεν ήταν πια ένα θρηνητικό μοιρολόι, αλλά ένας ύμνος στην επιστροφή, στην αναγέννηση και στη δύναμη των ριζών.

Ιστορίες ρούγας