Στην καρδιά της Ευρώπης, ένας θρύλος γεννιέται από τις σκιές της αρχαιότητας. Ο αυτοκρατορικός οίκος των Κομνηνών, ρίζες βαθιές που ανατρέχουν στους ένδοξους Σελευκίδες, τους δυναμικούς Αργεάδες και τους μεγαλειώδεις Φλάβιους. Απόγονοι αυτών των ιστορικών γενών, σφυρηλατημένοι στην πολεμική αριστοκρατία της Ρώμης, της Συρίας, της Μακεδονίας και της Παφλαγονίας, ανέβηκαν στο αυτοκρατορικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης και της Τραπεζούντας.
Ανάμεσα στους Φλάβιους, στη Ρώμη όπου άρχισαν όλα, ξεχωρίζει ο Τίτος Ιούλιος, ο επονομαζόμενος Φλάβιος για το κόκκινο των μαλλιών του. Αιώνες αργότερα, ο Φλάβιος Εμμανουήλ θα λάμβανε το ένδοξο επώνυμο «Κομνηνός», εμπνευσμένο από την πόλη Κόμνης της Θράκης, σφραγίζοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία της οικογένειας.
Όμως η δόξα συχνά επισκιάζεται από τραγωδία. Το 1462, ο Αυτοκράτορας Δαυίδ Κομνηνός βρήκε φρικτό θάνατο στην Ανδριανούπολη, θύμα της οργής του Μωάμεθ του Β’, μαζί με τους γιους του. Άλλοι γιοι του έπεσαν ηρωικά υπερασπιζόμενοι την Πόλη. Μέσα στην αναταραχή, ένας κρίκος της αλυσίδας δεν έσπασε: ο Νικηφόρος, γιος του Δαυίδ, κατάφερε να διαφύγει και να βρει καταφύγιο στην άγρια και ελεύθερη Μάνη, εγκαθιστάμενος στο Οίτυλο.
Απόγονος αυτού του Νικηφόρου ήταν ο Στέφανος Κομνηνός, ο γενάρχης των Στεφανόπουλων – Κομνηνών. Το 1506, βαπτίστηκε, και χρόνια αργότερα, ένωσε τη ζωή του με την Αλεξάνδρα Λαζούρη ή Λασβούρη. Το 1537, η ιστορία θα έγραφε ένα ακόμη λαμπρό κεφάλαιο για την οικογένεια. Ο Στέφανος, πρωτόγερος πλέον, στάθηκε σαν ακλόνητος βράχος υπερασπιζόμενος το Οίτυλο από την ορμή των Οθωμανών. Για δύο ημέρες και νύχτες, στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου, η μάχη ήταν σφοδρή. Και την αυγή της 8ης Σεπτεμβρίου, ημέρα της Γεννήσεως της Θεοτόκου, ο Στέφανος, επικαλούμενος τη θεϊκή βοήθεια, πέτυχε μια θριαμβευτική νίκη. Ευγνώμων, έκτισε έναν ναό στα κτήματά του, τη σημερινή Μονή Τσίγκου, αφιερωμένο στη Γέννηση της Παναγίας.
Μετά τη νίκη, η δύναμη της οικογένειας εδραιώθηκε. Ο Στέφανος, όμως, γνώριζε πως η αληθινή ισχύς πηγάζει από την ομόνοια. Έτσι, εισήγαγε στο Οίτυλο την «Τράπεζα», τη μεγάλη γιορτή των Κομνηνών, μια παράδοση που θύμιζε τις ημέρες δόξας στην Τραπεζούντα, όπως τις είχε ακούσει από τον παππού του. Εκεί, το εορταστικό γεύμα πριν τη δύση του ηλίου, η «τράπεζα», ξεχώριζε από το καθημερινό δείπνο. Στις γιορτές των Στεφανοπούλων – Κομνηνών, όλες οι οικογένειες συμμετείχαν, και η προετοιμασία του φαγητού αναλαμβανόταν εκ περιτροπής.
Η «Τράπεζα», σύμβολο ενότητας και κοινής ιστορίας, σίγησε όταν το 1675 ένα μεγάλο μέρος της οικογένειας αναζήτησε νέα πατρίδα στην Κορσική. Όμως, η ιστορία του αυτοκρατορικού οίκου των Κομνηνών και των απογόνων τους στη Μάνη, μια ιστορία γεμάτη δόξα, αγώνες και βαθιές ρίζες, εξακολουθεί να ζει.
