Ο ήλιος, ένας χρυσός τύραννος, έκαιγε την πέτρα της Μάνης. Μέρες του φλογερού Αυγούστου, και η ζωή πλημμύριζε τα λιγοστά σοκάκια των πετροκτιστών χωριών. Μικρά παράθυρα, σαν μάτια πύργων που ξυπνούν, άφηναν τον αέρα να κυλήσει. Στους σκιερούς κήπους, αυτοκίνητα στέγαζαν παρέες που ψιθύριζαν αποφάσεις για την επόμενη γαλάζια αγκαλιά.
Στη γη των πύργων, ο αυγουστιάτικος ήλιος έμοιαζε ανένδοτος, λες και πολεμούσε να λιώσει κάθε ίχνος σκιάς. Η ανακούφιση ερχόταν σαν ευλογία, κρυμμένη σε μια πέτρινη καμάρα ή στην αλμυρή δροσιά της θάλασσας.
Σήμερα, η μεσημεριανή μας απόδραση οδηγούσε στον Αλμυρό της Κυπάρισσου. Τριάντα λεπτά δρόμου από το χωριό μας, μια υπόσχεση δροσιάς που μας τράβηξε σαν μαγνήτης.
Κατηφορίζοντας τις ελικώδεις στροφές από το Κατωπάγκι, η φύση φαινόταν να σιωπά, κουρασμένη από το χάδι του ήλιου που κάποτε χρύσιζε τα πάντα, μα τώρα φαινόταν άπιαστος και ενοχλητικός. Πουλιά χάραζαν γρήγορες τροχιές στον ουρανό, αναζητώντας ένα σκιερό καταφύγιο, ενώ το ασταμάτητο τραγούδι των τζιτζικιών ύμνησε το καλοκαίρι στο απόγειό του.
Ξαφνικά, μετά από μια στροφή, ο Γερολιμένας ξεπρόβαλλε σαν πίνακας ζωγραφικής. Ένα ημικύκλιο από σπίτια που αγκάλιαζαν το μικρό λιμάνι, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του βράχου, του Κάβο-Γκρόσσο. Σε αυτά τα νερά, κάποτε κυριάρχησαν πειρατές και κουρσάροι, ενώ το αρχαίο του όνομα, Ιερός Λιμένας, κεντάει ιστορίες μιας άλλης εποχής. Ένας σοφός γέροντας με άσπρα μαλλιά θυμήθηκε πως αυτό το λιμάνι συνέδεε τη Μάνη με τον Πειραιά.
Συνεχίζοντας το ταξίδι μας προς τον Αλμυρό, περνώντας από τον Γερολιμένα, η θάλασσα απλώθηκε μπροστά μας, απέραντη και γαλάζια. Νότια, το άπειρο κυανό. Στο βάθος, σαν να αναδυόταν από τα μυστικά της άβυσσου, ένας βράχος, η «αρμενόπετρα» των ντόπιων, συνδεδεμένη με θρύλους που κεντάει ο άνεμος.
Τα Άλικα, το επόμενο χωριό, έμοιαζαν σαν την πεμπτουσία της μανιάτικης ομορφιάς. Νότια, το βαθύ μπλε του πελάγους. Βόρεια, σκαρφαλωμένα στην πλαγιά ενός λόφου, τα πυργόσπιτα κρέμονταν σαν καρποί κρυμμένοι ανάμεσα σε φραγκοσυκιές, το σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Φτάνοντας στην Κυπάρισσο, πληροφορηθήκαμε πως ο Αλμυρός απείχε δέκα λεπτά πεζοπορίας. Περνώντας ανάμεσα σε αρχαία ερείπια, σιωπηλούς μάρτυρες μιας άλλης ζωής, καταλάβαμε τη σύνδεση αυτού του τόπου με τη θάλασσα. Η μικρή απόσταση από το ακρωτήρι μαρτυρούσε μια διαχρονική σχέση. Η Κυπάρισσος φέρει ίχνη αρχαίας κατοίκησης, με λείψανα που χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Η στρατηγική της θέση κοντά στη θάλασσα την καθιστούσε σημαντικό οικισμό.
Και φτάσαμε στον Αλμυρό. Μια παραλία στρωμένη με λευκά, χοντρά βότσαλα, τις “λαλλούδες” όπως τις λένε εδώ. Κρυμμένη ανάμεσα σε αγέρωχους βράχους, παρθένα και αυστηρή στην ομορφιά της, γέννησε ένα δέος στην ψυχή μας. Τα γαλαζοπράσινα, ήρεμα νερά μας καλούσαν να βυθιστούμε στην αγκαλιά τους.
Η παραλία φύλαγε μια ακόμη έκπληξη: ένα τεράστιο σπήλαιο στα δυτικά της, ένα φυσικό καταφύγιο από τον καυτό ήλιο. Εξερευνώντας το, βρήκαμε μια μεγαλειώδη είσοδο και ένα βάθος που χανόταν στο σκοτάδι, για να κλείσει όμως απότομα.
Αυτή η σπηλιά, κάτω από το φεγγάρι των καλοκαιρινών νυχτών, θα μπορούσε να γίνει σκηνικό για ρομαντικές συναντήσεις, με λίγα λυχναράκια να φωτίζουν τις σκιές, γεννώντας όνειρα, προσδοκίες και υποσχέσεις για ένα πιο όμορφο φως αύριο.
Κείμενο-Φωτό: Όμορφη Μάνη