Φτάσαμε αργά τη νύχτα στην Αρεόπολη, την καρδιά της Μάνης. Μέρες, ή μάλλον νύχτες, Φεβρουαρίου και η χειμωνιάτικη ερημιά στον τόπο αυτό γίνεται αισθητή αμέσως. Η Πλατεία των Αθανάτων, συνήθως γεμάτη ζωή το καλοκαίρι, φάνταζε έρημη και σιωπηλή, σφίγγοντας την καρδιά. Θύμιζε τις φεγγαρόλουστες καλοκαιρινές νύχτες, όπου εκατοντάδες επισκέπτες απολαμβάνουν τον καφέ ή το ποτό τους στα γύρω μαγαζιά, και τα παιδιά γελούν και τρέχουν χαρούμενα.
Η Αρεόπολη τον χειμώνα δείχνει σαν να δακρύζει. Ειδικά μετά τη βροχή, τα πέτρινα σοκάκια, έρημα και σκοτεινά, γυαλίζουν μουντά και ψυχρά από το νερό. Ακόμα και το άγαλμα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στην πλατεία, που το καλοκαίρι αποτελεί σημείο συνάντησης, έμοιαζε θλιμμένο. Σταγόνες από την υγρασία της βροχής έσταζαν αργά από το πρόσωπο του Μανιάτη ήρωα.
Προχωρήσαμε στο σκοτεινό πετρόχτιστο σοκάκι της Αρεόπολης. Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά και μοναχικά. Σε κάποια λίγα, διακρίναμε αμυδρά φώτα και σιλουέτες, ρομαντικές ψυχές που αψηφούσαν την χειμωνιάτικη ερημιά και κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα της ζωής. Σταθήκαμε σε μια χαμηλή, πράσινη ξύλινη πόρτα. Ο φωτισμός και η πέτρινη καμάρα του μαγαζιού μας έκαναν εντύπωση. Μια ξύλινη σκαλιστή επιγραφή δίπλα στην πόρτα έγραφε: «La Roca Cocktail Bar».
Δεν χάσαμε την ευκαιρία και μπήκαμε. Μόλις κλείσαμε την πόρτα, εντυπωσιαστήκαμε. Δεξιά, ένα μικρό ημικυκλικό πέτρινο τζάκι έκαιγε σιγανά, φωτίζοντας με ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. Μπροστά μας απλωνόταν μια μεγάλη πέτρινη καμάρα με ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι στολισμένο με λυχναράκια μιας άλλης εποχής και πάγκους γύρω του. Στους πέτρινους τοίχους, διάφορα μανιάτικα σουβενίρ. Ο γραφικός Γρηγόρης, ένα νέο παιδί με καλλιτεχνικό μουστάκι, μας πληροφόρησε για μια δεύτερη μεγάλη αίθουσα στο βάθος.
Η περιέργεια μας οδήγησε να την εξερευνήσουμε. Μια φανταστική πέτρινη καμάρα! Ένα πανέμορφο γιγάντιο πέτρινο τζάκι με αναμμένα κούτσουρα, ο χαμηλός κρυφός φωτισμός και τα κεριά στα στρογγυλά τραπέζια δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής. Μια παρέα χαμογελαστών νέων γύρω από ένα ξύλινο σκαλιστό τραπέζι έδινε μια νότα ομορφιάς στη ζεστή ατμόσφαιρα, παρά το κρύο του χειμώνα.
Παρά την κούραση του ταξιδιού, καθίσαμε για ένα ποτό. Τέτοιες μαγικές εικόνες της χειμωνιάτικης Αρεόπολης δεν συναντάς συχνά! Θέλαμε να τις απολαύσουμε. Γνωρίσαμε τα παιδιά που κρατούν την βουρκωμένη Αρεόπολη ζωντανή, έτοιμη να υποδεχθεί επισκέπτες σαν εμάς ακόμα και τον χειμώνα. Η συντροφιά και η κουβέντα αυτή την εποχή έχουν μεγαλύτερη αξία από το καλοκαίρι. Γνωρίσαμε τον Γιώργο, τον Βασίλη, τον Πιέρρο και την όμορφη κοπέλα από την Κόρινθο, ίσως τη μοναδική τουρίστρια στη Μάνη μέσα στο καταχείμωνο, λάτρης του τόπου ακόμα και αυτές τις έρημες και παγωμένες νύχτες. Γελάσαμε, καλαμπουρίσαμε, μιλήσαμε. Αργά, χαιρετήσαμε τα παιδιά και φύγαμε από το μαγαζί.
Βγαίνοντας από το πέτρινο σοκάκι, οι εικόνες της έρημης Αρεόπολης επέστρεψαν. Τα γυαλιστερά από την υγρασία σκοτεινά σοκάκια μας θύμισαν τη χειμωνιάτικη μελαγχολία. Όμως, μόλις είχαμε ανακαλύψει ότι μέσα στους χαμηλούς και λυχναρόφωτους πύργους της κρύβονται όμορφα παιδιά, άγρυπνοι φρουροί της πόλης τις κρύες νύχτες του χειμώνα: ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Πιέρρος, η κοπέλα από την Κόρινθο, η χαρούμενη παρέα στην μεγάλη αίθουσα, και ο όμορφος Γρηγόρης στο πανέμορφο La Roca, που μόλις αφήσαμε πίσω!
